De kloana Quietschantn geht’s wia de Kinda, sie méng am liabstn Wasser. A jeda war ungedulde, de Kinda weils auf de Antn g’wart hom und de Antn, weil’s net glei ins Wasser derfn hom.
Endle kimmt de Erste – Zeit is’ worn
Z’erst hom’s as net dawartn kenna und iatz geht eana d’Hosn – “spring du zerst – ná du …” Des Gequietsche härt net auf bis olle endlich im Zui san.
Und iatz quaken de andern “puh, wiavui san an des no?”
Ja Recht macha konnst as nia net olle –
Obwoi, de Kinda hom de Großn zäin lossn und hom dawai wos scheenas g’macht
Und s’Weda? Des war direkt wurscht, Hauptsach de Großn hom se draußn wieda a moi austobn kenna